GMINA STRYSZAWA

Historia Gminy Stryszawa

Tereny gminy Stryszawa należą do Polski od ok. 990 roku, kiedy to Mieszko I włącza do swego państwa Śląsk i Małopolskę. Wcześniej tereny te znajdowały się w obrębie wpływów państwa czesko-morawskiego. W roku 1000 ziemie te należały do powstałej diecezji krakowskiej, a więc i do ziemi krakowskiej. W roku 1138 król Polski Bolesław Krzywousty podzielił kraj między swych synów. Te tereny dostały się do tzw. Dzielnicy Senioralnej, którą rządzili synowie Krzywoustego: Władysław Wygnaniec, Bolesław Kędzierzawy, Mieszko Stary i Kazimierz Sprawiedliwy. Ten ostatni w roku 1179 zrzekł się na rzecz syna Władysława Wygnańca - Mieszka Plątonogiego Ziemi Bytomskiej i Oświęcimskiej.   

Do 1279 r. stryszawskie ziemie należały do Księstwa Opolsko-Raciborskiego, którym władali potomkowie Mieszka Plątonogiego. W tymże roku dochodzi do podziału ziem na dwie części. Książe Opolsko-Raciborski Władysław dzieli swe księstwo między synów na dwie części: Opolsko-Niemodlińską i Cieszyńsko-Raciborską. 11 lat później to drugie ulega kolejnemu podziałowi i powstają odrębne Księstwa Raciborskie i Cieszyńskie. To nie koniec podziałów. W 1315 roku Mieszko umiera, a jego synowie dzielą ojcowiznę. Kazimierz otrzymuje Cieszyn, Władysław rozpoczyna linię Piastów Oświęcimskich. Gdy jego imiennik Władysław Łokietek doprowadza do zjednoczenia państwa polskiego, księstwa śląskie w tym Księstwo Oświęcimskie pozostają poza granicami Polski. Mało tego w 1327 roku siedmiu książąt śląskich, w tym książę oświęcimski, składają hołd królowi czeskiemu Janowi Lukseburczykowi. Od tej daty ziemia ta formalnie podlega nie królowi polskiemu, lecz królowi czeskiemu. Co skłoniło księcia oświęcimskiego Władysława do zwrotu w kierunku Czech? Brak pieniędzy. 

Pomiędzy 1333 a 1355 rokiem, za rządów Jana Oświęcimskiego zostaje lokowana najstarsza wieś w gminie Stryszawa - Krzeszów. Data lokacji nie jest niestety znana. Wiemy jednak na pewno, że rok 1333 to początek akcji osadniczej terenów podbabiogórskich zapoczątkowany przez księcia oświęcimskiego, zaś rok 1355 to pierwsza oficjalna wzmianka o istnieniu krzeszowskiej parafii. Wzmożona akcja osadnicza księcia oświęcimskiego i rosnące wpływy czeskie niepokoiły polskiego króla Kazimierza Wielkiego, bowiem na pograniczu Ziemi Krakowskiej, graniczącej z Księstwem Oświęcimskim na linii rzeki Skawy wytworzyła się niebezpieczna sytuacja. Kazimierz Wielki dostrzegł potencjalne zagrożenie ze strony Cesarstwa Niemieckiego, którego granica, po oddaniu w lenno czeskie Ziemi Oświęcimskiej, przebiegała już tylko 60 kilometrów od Krakowa. Zaistniała w tej sytuacji prosta droga do oddziaływania wpływów czeskich i niemieckich na stolicę państwa. Pamiętać należy, że Czechy były częścią Cesarstwa Niemieckiego. By zapobiec zagrożeniu król polski rozpoczął intensywną akcję osadniczą, dla odmiany na prawym brzegu Skawy. Za rządów następcy Jana Oświęcimskiego - Jana II, kontynuowane jest zasiedlanie południowych krańców Księstwa Oświęcimskiego. W roku 1405 została lokowana Sucha. Nowopowstała wieś położona na granicy dwóch państw i szlaku drogowym wzdłuż Skawy szybko zaczęła odgrywać główną rolę w tym rejonie. W poł. XV wieku dochodzi do podziału Księstwa Oświęcimskiego. Co ciekawe doszło do niego w dość dziwnych okolicznościach. W 1445 roku Książe Wacław poprosił księcia opawskiego Mikołaja o pomoc w podziale księstwa między niego i jego dwóch braci. W drodze losowania Wacław otrzymał Zator, Przemysł - Toszek, a kolejny już w tej linii Jan - Oświęcim. Książe zatorski Wacław, mimo iż nadal był lennikiem czeskim, stopniowo zbliżał się do dworu polskiego. W 1447 roku był obecny w Krakowie na koronacji Kazimierza Jagiellończyka, a w 1453 roku łagodził spór pomiędzy swoim bratem, a polskim monarchą. W końcu w 1456 roku Wacław złożył hołd polskiemu królowi i Księstwo Zatorskie zostało polskim lennem. Powrót tych ziem do Polski po ponad 300 latach był już nieunikniony i miał nastąpić za rządów kolejnego zatorskiego księcia.

Rok, w którym Księstwo Zatorskie zostało polskim lennem był o tyle ciekawy, że wówczas do Polski włączono Księstwo Oświęcimskie. Gdy spojrzymy na mapę z tego okresu to zauważymy, że Księstwo Zatorskie stało się enklawą na terytorium Polski. Już wówczas wiadomo było, że włączenie tych ziem do Polski jest tylko kwestią czasu. Stać się to miało za rządów kolejnego zatorskiego księcia. 

W II poł. XV w. zostaje założona kolejna wieś, która dziś wchodzi w skład gminy Stryszawa - Hucisko, którego przynależność kształtuje się nieco inaczej niż powstałego wiek wcześniej Krzeszowa, czy założonej w tym samym czasie Stryszawy. Hucisko od początku związane było z dobrami żywieckimi, te zaś wchodziły w skład Księstwa Oświęcimskiego. Granica między obydwoma księstwami na górzystym terenie przebiegała wododziałem Soły i Skawy, tak więc Hucisko w przeciwieństwie do Krzeszowa nie leżało w Księstwie Zatorskim i było pierwszą wsią na tych terenach, która znalazła się w Polsce. 
W 1465 roku umiera Wacław, a jego księstwo Zatorskie przechodzi we władanie czterech jego synów. W 1474 księstwo zostaje podzielone na dwie części, a w każdej władzę sprawuje para braci. W tym okresie (1480) pojawiają się pierwsze wzmianki o kolejnej nowej wsi - Stryszawie. To trzecia i ostatnia wieś w naszej gminie, która została założona w okresie kiedy te tereny nie wchodziły w skład Polski. Do 1493 umierają wszyscy bracia Jana, a on w końcu zostaje samodzielnym władcą ziemi zatorskiej. Rok później sprzedaje on swoje królestwo królowi polskiemu Janowi Olbrachtowi. Po ponad trzystu latach ziemie te wracają do Polski.

W XVI w. na pierwszym planie nie będą już pojawiać się książęta, lecz rody magnackie. 
Na początku XVI w. właścicielami Suchej i Stryszawy była rodzina Słupskich. Zresztą Stryszawa od początku swego istnienia była własnością tejże rodziny. Majątek ziemski Słupskich dał początek dobrom suskim. W połowie XVI w. dochodzi do zmiany warty w Suchej i Stryszawie, a właściciel tych wsi - Stanisław Słupski pozbywa się swego majątku. 
Dobra suskie przeszły wówczas w ręce Suskich, rodziny pochodzenia włoskiego. Kasper Castiglione, pierwszy spolonizowany przedstawiciel tego rodu, stworzył sobie w suskich dobrach gniazdo rodzinne. Jego ojciec Mikołaj przybył do Krakowa z Florencji w związku z budową zamku na Wawelu. Otrzymany przez Kaspra po śmierci Mikołaja w 1545 roku majątek, otwarł mu drogę kariery. Kasper będąc krakowskim złotnikiem, wzorem ówczesnej szlachty, lokował kapitał nabywając liczne wsie, przez co stopniowo ze złotnika zmieniał się w ziemianina. Nagromadzone pieniądze utorowały mu drogę do szlachectwa, które uzyskał za pomocą szerokich znajomości. Po śmierci żony Magdaleny nawiązał stosunki ze Stanisławem Słupskim, od którego kupił 8 lutego 1554 roku najpierw Stryszawę, zapewne i z przylegającą doń Suchą, a następnie ożenił się z jego córką Jadwigą około 1556 roku. 
Nazwisko polskie otrzymał on od nazwy osady Sucha w akcie przyjęcia go do herbu Saszor, wydanym na sejmie walnym 21 lutego 1564 roku, o co wystarał się jego szwagier Jan Palczowski, sędzia zatorski. W 1580 roku pod górą Jasień w Suchej wybudował dwór obronny - warownię, będącą zaczątkiem późniejszego zamku. Do budowy skłonić go musiały liczne i częste w tych okolicach napady rozbójnicze. 
Wystawienie warowni miało decydujący wpływ na zagospodarowanie całej doliny Stryszawki. Podniosło się bezpieczeństwo dla całego regionu, a co za tym idzie wartość dóbr suskich i ich kluczowej pozycji, która pozwoliła późniejszym dziedzicom rozciągnąć panowanie nad osadami położonymi między górami Jałowcem i Leskowcem. 
Krzeszów nie znalazł się we władaniu rodziny Suskich, a w I poł. XVI w. należał do rodziny Porębskich. Hucisko stanowiło nadal część dóbr żywieckich, którymi od 1467 roku władał otoczony protekcją monarchów i majętny ród Komorowskich. Być może jeszcze przed poł. XVI w. zostały założone Kurów i Pewelka. Te jednak związane były z dobrami ślemieńskimi Noskowskich, a później Komorowskich. 
W II poł. XVI w. powstają kolejne wsie, a okres ten to prawdziwa ekspansja Komorowskich z Żywca w kierunku wschodnim.

Po przetrzebieniu Ziemi Żywieckiej zwrócili oni całą uwagę na lesiste tereny w okolicach Ślemienia, Krzeszowa i Stryszawy. Stopniowo od osiadłej na tym terenie szlachty wykupywali poszczególne dobra. W 1538 roku wykupili dobra krzeszowskie z rąk Porębskich, w 1543 roku Ślemień od Noskowskich, w 1605 roku dobra tarnawskie z rąk Przypkowskich, by w 1608 roku przejąć zadłużone dobra suskie. Jak doszło do takiej sytuacji, że Suscy zadłużyli się u Komorowskich? Budowa suskiego zamku była dużym wydatkiem. Mimo sporego majątku jakim dysponował Kasper Suski zaciągnął na jego budowę u Krzysztofa Komorowskiego pożyczkę w wysokości 20 000 zł polskich. Wobec niemożności spłacenia powyższej, jak na te czasy olbrzymiej pożyczki, obciążył zastawem wsie należące do swego majątku: Suchą, Stryszawę, Błądzonkę, Lubnicę, Kuków i Zdziebel. Mimo nieuregulowanego długu Kasper Suski opierał się skutecznie naporowi Komorowskich, ale po jego śmierci w 1598 roku sytuacja zmieniła się radykalnie. Jego synowie Adam i Mikołaj cały majątek doprowadzili do ruiny zaciągając u Komorowskiego kolejne pożyczki. W efekcie zadłużona Suszczyzna przeszła końcem wieku XVI w ręce Komorowskich. 
Ekspansja gospodarcza Komorowskich przejawiająca się w "skupie" dóbr ślemieńskich, krzeszowskich, tarnawskich i suskich zatrzymała się nad granicą starostwa lanckorońskiego. Panem powstałego wówczas olbrzymiego latyfundium był właśnie Krzysztof Komorowski z synami: Aleksandrem, Piotrem i Mikołajem. Przed śmiercią w 1608 roku podzielił swe dobra wśród synów. Najmłodszy Mikołaj dostał dobra żywiecko-łodygowickie, Aleksander dobra ślemieńskie, a najstarszy z nich Piotr, herbu Korczak, otrzymał Suchą. W tym też roku dobra suskie stały się samodzielnym państewkiem feudalnym istniejącym do 1848 roku. Komorowski, dziedzic Suchej, został również starostą oświęcimskim i tytularnym hrabią liptowskim i orawskim. Od tego okresu dobra suskie nazywały się Państwem Suskim, którego organizację ustanawiał dziedzic suski, a stolicą tego "państewka" był zamek suski. Pierwszy dziedzic Państwa Suskiego Piotr Komorowski (1608-40) postanowił w okresie swojego panowania uporządkować granice posiadłości. 

Wszystko wskazuje również na to, że na początku XVII w. istniały już wszystkie miejscowości, które obecnie wchodzą w skład gminy Stryszawa. Co ciekawe znajdowały się one w trzech "państwach", ale pod "panowaniem" jednej rodziny. 
Piotr Komorowski intensywnie zaczął zagospodarowywać swe ziemie. W latach 1611-15 wybudował nowy drewniany kościół w Krzeszowie, a w 1625 roku ufundował w Krzeszowie szpital dom dla ubogich. W 1614 roku rozpoczął budowę okazałego zamku w Suchej, zakończoną w 1630 roku, rozbudowując dawny dwór obronny Kaspra Suskiego, a w latach 1624-29 wybudował klasztor. W roku 1628 dziedzic Państwa Suskiego postanowił zlikwidować parafię w Krzeszowie. Swą decyzję uzasadnił złym stanem kościoła i zaniedbaniem przez tutejszego proboszcza uposażenia i budynków kościelnych. Parafię w Krzeszowie postanowiono oddać pod władzę Kanoników Regularnych. Likwidacja parafii w Krzeszowie stała się faktem w 1635 roku.
Ten wielki budowniczy państwa suskiego zmarł bezpotomnie 29 października 1640 roku uprzednio przekazując swoje posiadłości bratankowi Krzysztofowi, synowi Mikołaja Komorowskiego, staroście oświęcimskiemu. 
Krzysztof swoimi dobrami w Suchej rządził do 1647 roku. Krzysztof zmarł tragicznie spadając z konia, nazajutrz po chrzcinach swej córki Krystyny. Z jego śmiercią wygasła linia męska Komorowskich w Beskidach, a majętność suska stoczyła się do ruiny. Wdowa po Krzysztofie nadal kierowała Państwem Suskim, a niedługo po śmierci męża wyszła za Hieronima Wierzbowskiego, wielkorządcę krakowskiego 
Po śmierci Wierzbowskiego Suszczyzna przeszła w ręce Wielopolskich. Stało się to przez małżeństwo Jana Wielopolskiego herbu Starykoń, hrabiego Pieskowej Skały z córką Krzysztofa Komorowskiego Konstancją Krystyną w 1665 roku. Jan Wielopolski był człowiekiem bardzo energicznym i wpływowym. Był starostą generalnym krakowskim, podkanclerzym koronnym (1677) i wreszcie od 1678 roku wielkim kanclerzem koronnym. Ponadto był starostą grodowym w Bieczu i niegrodowym w Bochni i Nowym Targu. Dziedzicem państwa suskiego był od 1665 roku. Niedługo potem powiększył swoje posiadłości jeszcze o ziemię żywiecką i ślemieńską. Tak więc wszystkie wsie obecnie wchodzące w skład gminy Stryszawa ponownie znalazły się pod panowaniem jednego rodu magnackiego, niemniej jednak nadal leżały w trzech odrębnych "państwach". 

Wielopolscy dobrami suskimi rządzili do połowy XIX wieku. W Suchej dali się poznać przez odnowienie i upiększenie zamku, uporządkowanie stosunków prawnych między dworem a poddanymi oraz wzorowe prowadzenie spraw gruntowo-spadkowych i kancelarii dworskiej. Po śmierci Jana Wielopolskiego w 1688 roku ogromną fortuna podzielili się jego synowie. Franciszek otrzymał Państwo Żywieckie, Konstancja Otulia Państwo Ślemieńskie, Józef - Rożnów, a Jan II - Suchą, Bobrek i Pieskową Skałę. Jan II (1688-92) choć introdukowany na krakowską kanonię, złożywszy szaty kapłańskie ożenił się z Konstancją Lubomirską. 
Po jego śmierci rządy objęła Anna Konstancja z Lubomierskich Wielopolska (1693-1726).

Anna Lubomirska podjęła z całą energią reformę Państwa Suskiego. W 1696 roku przeprowadziła reformę administracyjną, nadając ustawę dworską, czyli w pewnym sensie konstytucję, określającą obowiązki i prawa poddanych suskich, oraz organizację terytorialną Państwa Suskiego. Mieszkając na suskim zamku sama zarządzała majątkami dworskimi, a swą siedzibę znacząco rozbudowała.
Zlikwidowała urzędy sołtysów i wajdów. Na czele gromad ustanowiła urzędy gromadzkie złożone z wójtów, którzy z ławą przysięgłych i radą złożoną z przedstawicieli gospodarstw pańszczyźnianych, pełnili obowiązki administracyjne, sądowe i inne, takie jak policyjne, donosy czy też podsłuch poddanych. Zamek suski, symbol bezpieczeństwa, był również symbolem "sprawiedliwości dworskiej" i symbolem postrachu oraz terroru dla poddanych. Głównym aparatem ucisku i wyzysku stało się właśnie sądownictwo dworskie. 
Hrabina wydawała także ostre przepisy uderzające w rozbójników. Bójki były surowo karane. Popierała i wspierała dobrze prosperujące gospodarstwa. 
Surowe i ciężkie dla mieszkańców rządy Lubomirskiej skończyły się dość niespodziewanie i gwałtownie. Jak podają źródła po jej śmierci i pochowaniu w kościelnej krypcie cała okolica odetchnęła.

Po śmierci Lubomirskiej w 1726 roku dobra suskie przechodzą w ręce Karola Wielopolskiego. Karol dobrami suskimi władał do 1739 roku, a po jego śmierci doszło do kolejnych podziałów majątku Wielopolskich. Suchą otrzymał Jan III. Rok przed śmiercią Jana zmieniła się przynależność państwowa tych ziem. W 1772 roku w wyniku porozumienia między trzema mocarstwami: Rosją, Prusami i Austrią południowe ziemie Polski zostają włączone w skład Austrii. Ziemia Krakowska zostaje podzielona, przy czym jej północna część z Krakowem jeszcze przez 23 lata należała do Polski i dopiero III rozbiór sprawił, że już cała Ziemia Krakowska dzieliła losy monarchii austriackiej. Syn Jana III Józef objął rządy na zamku w Suchej rok po utracie niepodległości i wkrótce potem zmarł. Zarząd nad suskimi dobrami przejęła w 1774 roku wdowa po nim Teresa Pankracja Wielopolska a jej długie rządy trwały aż do 1818 roku. To właśnie Teresie Pankracji zawdzięczamy wybudowanie kościoła w Lachowicach. W 1788 władze cyrkułu myślenickiego na podstawie dekretu cesarza Józefa II nakazały dziedziczce Państwa Suskiego budowę kościołów w Stryszawie, Tarnawie i Lachowicach. Pozytywna odpowiedź z suskiego zamku oznaczała pokrycie większości kosztów budowy przez Wielopolską, bowiem obiecywana ze strony cyrkułu pomoc nie była zbyt wielka. 

W sąsiednim Państwie Ślemieńskim, do którego należał Kurów i Pewelka, z wielkim rozmachem ruszyła budowa nowej siedziby Wielopolskich. Od 1740 roku dobrami w Ślemieniu kierował Hieronim, a po jego śmierci wdowa po nim Urszula z Potockich. 
Początki wieku XIX. Ziemia Krakowska dzieli losy monarchii austriackiej, a co za tym idzie również miejscowości feudalnych państw: suskiego, ślemieńskiego i żywieckiego swą stolicę mają we Wiedniu. Rządy Wielopolskich w górach dobiegają powoli końca...
Po Teresie Pankracji Wielopolskiej (1774-1818) rządy na suskim zamku objął Jan Kanty i był on ostatnim właścicielem dóbr suskich z rodu Wielopolskich. Rządy Jana Kantego dobiegły końca w roku 1839, kiedy to wydzierżawił swe dobra właścicielowi Makowa hrabiemu Saint-Genois, a następnie sprzedał je cztery lata później hrabiemu Aleksandrowi Branickiemu. Co istotne Branicki nie zakupił wyłącznie Suchej z przyległościami, ale wykupił również od Wincentego Wielopolskiego dobra ślemieńskie. W ten to sposób "nowe" Państwo Suskie składało się już z 13 wsi: Suchej, Tarnawy, Stryszawy, Krzeszowa, Kukowa, Targoszowa, Lachowic, Kurowa, Pewelki, Lasu, Koconia, Ślemienia i Rychwałdku. Zmiana własności nastąpiła również na zamku w Żywcu. W roku 1849 dobra żywieckie zostały zakupione przez arcyksięcia Albrechta Habsburga. W ten sposób Hucisko stało się własnością jednego z najbardziej wpływowych rodów w Europie. 

Początki rządów Aleksandra Branickiego we wsiach, które dziś wchodzą w skład gminy Stryszawa były obfite w wydarzenia. Po ciężkich dla chłopów rządach hr. Saint-Genois, który to drastycznie zwiększył wymiar pańszczyzny, w chłopów uderzyło kolejne nieszczęście - klęska nieurodzaju i głód. Lata 1846-1848 nie tylko na Suszczyźnie, ale i w całej Galicji przeszły do historii jako okres, w którym śmierć zebrała obfite żniwa. Niewywiązywanie się chłopów z ciężarów pańszczyźnianych stało się zjawiskiem nagminnym, a zbuntowani chłopi zaczęli występować przeciw swoim panom. Nie inaczej było w Suchej, gdzie przeciw chłopom użyć musiano nawet oddziałów wojskowych. Ludność dziesiątkowana była przez głód, cholerę i tyfus. Po bolesnym kryzysie spowodowanym klęskami nieurodzaju, głodem, kryzysem ekonomicznym, oraz skutkami Wiosny Ludów i Rabacji Galicyjskiej, władze zdecydowały się w kwietniu 1848 roku na zniesienie pańszczyzny. Ten radykalny krok spowodował znaczącą poprawę sytuacji ekonomicznej zwykłych śmiertelników. Najczarniejszy okres w historii tych terenów dobiegł już końca. O ile początek panowania Branickich nie zapisał się dobrze w pamięci, to następne lata były już znacznie lepsze.

W czasie, gdy na ziemiach polskich rozgorzało powstanie styczniowe (1863) Branicki poparł działania polskich powstańców, za co został zesłany do Saratowa, a następnie wydalony poza granice Cesarstwa Rosyjskiego. 
Górale, dla których praca na roli i wypas bydła na pastwiskach znaleźli nowe źródło dochodu - była nim ruda żelaza. W XIX wieku jednym z podstawowych zajęć mieszkańców Krzeszowa i Targoszowa, poza rolnictwem, stało górnictwo rud żelaza. Okoliczne wzgórza obfitowały w rudy żelaza. Mimo iż ruda nie była wysokiej jakości, ani o dużej zawartości żelaza, był łatwo dostępna i jej wydobycie rozpoczęto na masową skalę. Rudy żelaza znajdowały się na płytkiej głębokości, dlatego też jej wydobycie nie nastręczało wielu kłopotów i było dość tanie. Dla sporej części ludności wydobycie rud stało się źródłem utrzymania. Wydobywane w Krzeszowie i Targoszowie rudy ładowano na wozy i wieziono do hut w Ślemieniu, Stryszawie i Suchej, będących własnością Branickich. Jak podają źródła, w 1867 roku łączna długość wszystkich sztolni przekraczała 900 metrów! 
Nie upłynęło wiele czasu, a piece w suskich i ślemieńskich hutach zaczęły powoli wygasać. W góry dotarła kolej żelazna, a wraz z nią tania stal ze Śląska i Zagłębia.

Rok 1884 był przełomowy dla całej ziemi suskiej. Wówczas to oddana została linia kolejowa, która połączyła te tereny nie tylko z Krakowem i Lwowem, ale przede wszystkim z ówczesną stolicą - Wiedniem. 
Rozpoczęła się aktywna eksploatacja lasów. W miejscowościach położonych wzdłuż linii kolejowej budowano tartaki. Na naszym terenie tartaki powstały w Hucisku i Lachowicach. Ten pierwszy należał do żywieckich Habsburgów, drugi zaś do Branickich ze Suchej. 
Tartaki powstały w tych miejscowościach, gdyż posiadały one odpowiednie warunki do obsługi ruchu kolejowego. Wybudowano tam rozjazdy, na których mogły mijać się pociągi, a w pobliżu tartaków istniały bocznice, gdzie podstawiane były wagony przeznaczone do przewozu drzewa. Wzdłuż całej linii transwersalnej budowano również budynki stacyjne. Większość z nich wzniesiono według typowych dla całej monarchii austro-węgierskiej projektów. Takie budynki stanęły również w Hucisku i Lachowicach. Pierwszy z nich stoi do dnia dzisiejszego; drugi z nich został wysadzony w powietrze przez Niemców w czasie drugiej wojny światowej. 
Dzięki kolei w góry napłynęło mnóstwo towarów z innych regionów, zaczął się tu rozwijać handel i przemysł, a wielu krajan znalazło pracę jako kolejarze. 

Wybuch I wojny światowej był nadzieją dla Polaków na upragnioną niepodległość. Nie inaczej było w naszych stronach. Niemniej jednak autonomia, którą posiadała Galicja, a co za tym szło i duża swoboda kultywowania polskości sprawiły, że sympatia mieszkańców ziemi suskiej była po stronie austriackiej. Przez cztery lata trwania wojny działania wojenne omijały ten teren, a jedyny kontakt, jaki mieli mieszkańcy z wojną polegał na obserwowaniu wojsk austriackich i pruskich, które co jakiś czas przemieszczały się głównymi traktami drogowymi. 
Po 1918 roku bardzo szybko zorganizowano administrację na naszym terenie i co mogło być do przewidzenia wsie naszej gminy zostały włączone do powiatu żywieckiego i województwa krakowskiego. Zaczęły się jednak pojawiać dyskusje na temat utworzenia nowego powiatu. 
Nieco z boku pozostaje już w ówczesnych czasach zamek suski, bowiem zarówno wpływy właścicieli dóbr susko-ślemieńskich jak ich majątek sukcesywnie się kurczyły. Warto jednak wspomnieć o ostatnim z Branickich - Władysławie, któremu mieszkańcy Suchej, Stryszawy, Krzeszowa i Tarnawy zawdzięczać mogą wybudowanie kościołów. Słynął on z wrażliwości na problemy innych, toteż starał się pomagać potrzebującym, a zdolnej lecz biednej młodzieży fundował stypendia. Po jego śmierci w 1914 roku zamek suski przeszedł w ręce jego córki Anny. Anna Branicka była żoną Juliusz Tarnowskiego. W 1922 roku dziedzicem dóbr w Suchej i Ślemieniu został ich syn, również Juliusz i tym samym Tarnowscy zostali ostatnią z rodzin, której dane było posiadać zamek i rozległe dobra. Hrabia Juliusz Tarnowski, ostatni pan na zamku w Suchej, po klęsce września 1939 zbiegł za granicę. 
W 1923 r. utworzono powiat makowski. Tym samym wszystkie wsie gminy Stryszawa znalazły się w nowo utworzonym powiecie. Co ciekawe los ten spotkał nawet Ślemień. Fakt zerwania więzów z Żywcem wywołał niezadowolenie wśród mieszkańców tych terenów. Szczególnie wielkie było ono w sąsiadującej z Makowem Suchej. Maków był miejscowością mniejszą niż Sucha, a ponadto większość spraw urzędowych i tak nadal trzeba było załatwiać w Żywcu. W 1926 roku władze Suchej, Stryszawy, Lachowic, Kukowa i Krzeszowa zwróciły się z prośbą do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z prośbą o wyłącznie ich z powiatu makowskiego i przyłączenie do żywieckiego. Starania te przyniosły pozytywny skutek kilka lat później. Na mocy rozporządzenia z 4 grudnia 1931 powiat makowski został zlikwidowany. Sucha i miejscowości naszej gminy odnowiły związek z Żywcem poprzez przynależność do tamtejszego starostwa. Pozostałe ziemie włączono do powiatu myślenickiego i wadowickiego. 

Upragnioną niepodległością nie cieszono się długo. Po 20-latach niezależnego bytu nad Polska zawisły czarne chmury. Zmiany terytorialne nie ominęły również naszych stron.

Nie da się ukryć, że Polska do wojny była kiepsko przygotowana, a w szczególności do obrony granicy południowej. Dopiero wydarzenia z wiosny 1939 roku wpłynęły na pospieszne przygotowania do ewentualnej obrony tejże granicy. Niemcy wkroczyły wówczas do Czechosłowacji pod pretekstem obrony Słowaków. Na zajętym terenie utworzono zależny od Niemiec Protektorat Czech i Moraw. W tej sytuacji swą niepodległość proklamowała Słowacja, a na czele państwa stanął ksiądz Józef Tiso popierający Hitlera. W krótkim czasie na terytorium Słowacji znalazły się wojska niemieckie. Polsce wyrósł kolejny wrogi sąsiad... 
1 września wojska niemieckie wkroczyły do Polski. 4 września wszystkie wsie gminy Stryszawa znalazły się już pod okupacją. 
Od początku okupacji administrację na zajętym terenie przejął Wermacht. W Krakowie utworzono dowództwo okupacyjne okręgu wojskowego "Kraków". Okręg ten podzielono na obwody w granicach dawnych powiatów. 25 października zniesiono zarząd wojskowy, a dnia następnego wprowadzono nowy podział administracyjny, który obowiązywał do końca wojny. Zachodnie części województwa krakowskiego (powiaty olkuski, chrzanowski, wadowicki i żywiecki) włączono do Rzeszy, część wschodnia województwa znalazła się w nowo utworzonym Generalnym Gubernatorstwie. Z założenia miał być to obszar, na którym mieli tymczasowo zamieszkać i pracować Polacy. Stolicą Gubernatorstwa został Kraków. Na terenach włączonych do Rzeszy przeprowadzono reformę administracyjną. Powiat żywiecki, zamieniono na Kreis Saybusch (Okręg Żywiec), wchodził on w skład rejencji katowickiej, a ta była częścią składową Provinz Schlesien (Prowincji Śląskiej). Fakt przynależności ziem zachodniej Małopolski do III Rzeszy był powodem wewnątrzniemieckiego sporu, który dotyczył niemieckości tych ziem. Zbyt duża ilość Polaków "psuła" statystyki III Rzeszy i część aparatu administracyjne chciała włączenia tych powiatów do tworzonej Guberni. 
Ostatecznie ze względów ekonomicznych zmian nie dokonano, a w połowie 1940 odtajniono tajny dotąd przebieg granicy między rejencją katowicką a Gubernią. Granica ta biegła rzeką Skawą od ujścia aż do Suchej, następnie wspinała się na stok Ostrej Góry i dalej prowadziła przez Przysłop, Kiczorę, przełęcz Kolędówki, Opaczne, Jałowiec, Czerniawę Suchą, przełęcz Kolędówki, Kolisty Groń, a na Mędralowej łączyła się z granicą Słowacji. W ten sposób wsie gminy Stryszawa i Koszarowa weszły w skład III Rzeszy. 
We wrześniu 1940r. rozpoczęto akcję "Saybusch Aktion" w wyniku której z Lachowic wysiedlono ponad 600 osób, Kukowa i Krzeszowa po 200 osób, a ze Stryszawy 100 osób. Do "opuszczonych" domostw sprowadzono rodziny niemieckie, a był to kolejny etap zniemczania tych terenów.